Dat bejubelde Grotta Palazzese restaurant, is dat €€€ waard?

Het moest er toch een keer van komen. We vertoeven potdorie al bijna vijftien jaar in Puglia en hadden het beroemdste restaurant van de streek, Grotta Palazzese, nog niet afgevinkt. Dat komt omdat we vreselijke recidivisten zijn en altijd naar hetzelfde restaurant gaan als we kans krijgen. Bovendien heb ik een enorm ontwikkelde radar voor de kind-welkomheid van een restaurant. Zie ik linnen op tafel, dan schieten mijn hakken in het zand. Ik heb iets te vaak met een samengeknepen culo gezeten wanneer een mijn dochters (vooral mijn speciaaltje) het een leuk idee vond om bij het tafeltje naast ons aan te schuiven. Daar stond het toetje namelijk al op tafel en dat lonkte haar meer dan onze mosseltjes. Of ze had een onbedwingbare drang om de haartjes van de vrouw achter ons glad te aaien. Lief, schattig, maar daar zit je misschien niet op te wachten als je eindelijk in het restaurant van je dromen zit te eten.

Vandaag bleef mijn zorgintensievere kind bij i nonni en de andere twee hadden wat ons betreft het goed-gedrag-certificaat wel verdiend. Op naar het linnen, op naar Grotta Palazzese. De wandeling ernaartoe is al een aanrader. Je loopt door Polignano al Mare dat én gekozen is tot meest gastvrije stad ter wereld én een trits aan kodak-punten (zo noemden we vroeger de fotogenieke plekken van de wereld) biedt. Ik weet nog goed dat we door een steegje liepen waar een restaurantje in zat zo Italiaans en knus dat we even twijfelden. Moesten we hier niet gewoon..? Maar nee, we hadden een missie. Grotta Palazzese moest het zijn.

Hoe heerlijk is Italië dat een van de toeristische trekpleisters niet met grote borden staat aangekondigd. Nee hoor, hoe beroemd ook, het was toch even zoeken door steegjes voordat we bij de deur kwamen waarachter zich het paradijs zou bevinden. Met de nadruk op ‘zou’…

We kregen een prachtige tafel met uitzicht op de zee. En de plek, die valt niet tegen. Zelfs als je niet moet, raad ik je aan de wc even te bezoeken. De view vanaf daar op de Mare Adriatico is een spektakel. Natuurlijk zit je in een restaurant als dit niet tussen de locals, die zaten allemaal in dat steegje dat we net gepasseerd waren. Hier klonteren de toeristen samen. En blijkbaar ook iedereen die niet de moeite had genomen om de recensies op Tripadvisor te lezen. Maar we zaten mooi, het linnen was gladgestreken en we kregen meteen een selectie van zelfgemaakt brood en crackers met goudgele olijfolie. Ik was zo tevreden dat zelfs de muziekplaylist die net iets te hard opstond me niet eens irriteerde.

Met een wijds gebaar vouwde de ober, die per se engels wilde spreken ondanks onze verzoeken om het toch vooral lekker bij het Italiaans te houden, de menukaarten open. Geen a la carte-optie, alleen viergangen menu’s. ik zag het gezicht van onze jongste, ook wel bekend als de kleinste eter op aarde, betrekken. Goddank was er een kindversie van een viergangenmenu maar dat bleek vooral een opeenstapeling van alle gerechten die kinderen lekker vinden zonder dat er nou een echte opbouw in zat. Het was vooral veel. En mozzarella met ham, en pasta, en een schnitzel met frites en dan nog eens een ijsje.

Mijn dochter tikte me even op de schouder en wees naar de eerste menu-variant. €395,-. Per persoon. Voor de lunch. En om nou te zeggen dat ik de acqua in bocca had bij het lezen van de gerechten… mwah. De goedkopere variant kwam nog steeds niet onder de €195 per persoon en dan hadden we nog geen slokje geslurpt. Nu wisten we heus dat we hier niet met een smijttent te maken hadden en had ik de creditcard op de heenreis vast wat stimulerende woordjes ingefluisterd, maar dat er zo weinig opties waren om eventueel iets minder te eten, bevreemdde ons. En waar ik al bang voor was, gebeurde. We aten ons plichtmatig door de gerechten heen. Ik sneed en schoof zodat het bord er in ieder geval aangeraakt uitzag, al heb ik niet het idee dat het de obers ook maar een pietsie interesseerde wat wij van de culinaire prestaties vonden. Zij zijn waarschijnlijk gewend aan het hit-en-run-principe van hun clientèle en hun eens-en-nooit-weer-adagium.

De creditcard heeft het uiteindelijk overleefd. Ternauwernood kan ik wel zeggen. Of er ook iets positiefs te melden is? Het uitzicht dus, het brood vooraf en oh ja, de obers zijn een kei in het maken van een kiekje van je tafel.

Of we nog eens terugkomen in Polignano al Mare? Dat zeker, maar dan stoppen we gewoon bij het restaurantje in de steeg. De grot is een gevalletje eens maar echt nooit meer.