Dit is het meest irritante aan daadwerkelijk in Italië wonen
Gedeeltelijk in Italië wonen is een droom van veel mensen. En dromen bestaan om na te jagen. Dus als je zo’n droom hebt, houd ‘m vooral in het vizier. Dat ‘gedeeltelijk’ begreep ik nooit zo. Waarom zou je je leven zo in tweeën knippen? Maar meer dan twee jaar en een flinke dosis Italië verder snap ik dat ‘gedeeltelijk’ eigenlijk heel goed. Een gezonde dosis Italië kan beter zijn voor een mens dan een overdosis.
Italië is een geweldig land. Als je Italië-liefde hebt verdwijnt dat niet zomaar, ook niet als je er gaat wonen. Die liefde blijft of wordt sterker. Toch verhuisden alle niet-Italianen die ik in twee jaar tijd heb ontmoet allemaal, zonder uitzondering, weer terug naar hun thuisland. Altijd een beetje met een verscheurd hart, een ervaring rijker en een illusie armer, maar zeker opgelucht. Alsof ze na een bokswedstrijd de ring mochten verlaten.
Waarom dan precies? Ik denk dat het antwoord vooral te vinden is in de constatering dat Italië als non-Italiaan niet per se een relaxed land is om in te wonen. Dit kan te maken hebben met het feit dat ergens anders wonen dan het land waar je bent opgegroeid sowieso meer inspanning kost. Toch, de verhalen over chaos, bureaucratie en non-logica zijn allemaal waar. Overal moet over worden nagedacht. Alles moet je uitvogelen en oplossen. En negen van de tien oplossingen zijn irritant en onlogisch dus daardoor voelt wonen in Italië alsof je steeds klappen, of kleine klapjes, in je gezicht krijgt.
Een paar voorbeelden: goed, makkelijk en goedkoop boodschappen in een supermarkt is niet vanzelfsprekend. Ze zijn vaak klein en slecht voorzien, of groot maar ver weg. Een treinkaartje kopen is niet simpel, je moet dit doen voor een specifiek tijdstip voor een specifieke trein, en je kunt deze niet zomaar wisselen voor een ander tijdstip. Winkels zijn dicht op het tijdstip dat ze open zouden moeten zijn, voetpaden houden ineens op, de muren van doorsnee Italiaanse huizen worden ook wel ‘papier’ genoemd omdat ze zo dun zijn, pakketjes komen zelden aan, remote werkplekken zijn schaars, op cruciale momenten spreekt men uitsluitend Italiaans, als je ergens op moet wachten weet je vaak niet hoe lang, nationalistisch eten is de norm, websites werken niet, telefoonnummers kloppen niet, een pasfoto laten maken is een onmogelijke queeste en zo kan ik nog wel even doorgaan. Obstakels, obstakels, obstakels. Nu zou je kunnen zeggen dat het leven nou eenmaal bestaat uit dit soort dingen, maar in Italië zijn deze obstakels elke dag schreeuwend aanwezig in je dagelijks leven.
Zelf zie ik het tegenwoordig als de prijs die ik betaal om in het meest geweldige land ter wereld te wonen. Er is geen klap die voor mij niet verzacht kan worden met een aperitivo in de avondzon of het zien van kletsende oudjes tijdens hun passegiata. In hoeverre je deze ongemakken tolereert is afhankelijk van hoeveel je van het land houdt en waar je precies naar op zoek bent. Want ook ‘gedeeltelijk’ in Italië gaan wonen brengt obstakels met zich mee, zoals bijvoorbeeld Italië op een bepaald moment weer moeten verlaten. Dat wil geen mens.
