Vraag het Italianen zelf: is praten zonder handgebaren écht onmogelijk?

Italië is het meest fantastische land ter wereld, maar ook een land vol eigenaardigheden, mythes, stereotyperingen, kleine gedragsregels, rituelen en gewoontes. Maar klopt het eigenlijk wel wat je zoal hoort? Zijn alle Italiaanse mannen romantisch? Eten Italianen alleen Italiaans? Of de vraag van vandaag: kunnen Italianen echt alleen met handgebaren praten?

Een van de leukste bezienswaardigheden in heel Italië is het kijken naar Italianen terwijl ze aan het bellen zijn. Want ook dat kunnen ze absoluut niet zonder handgebaren. Ik vroeg het vijf Italianen en hield nauwkeurig in de gaten waar ze hun handen hielden tijdens het gesprek.

Kunnen Italianen écht niet zonder handgebaren praten?

Livia, 36 jaar, zou nooit met Italiaanse mannen daten (op haar vriend na)

‘Ja, dat klopt wel. Voor veel Italianen zijn handgebaren een essentieel onderdeel van de communicatie. Het lijkt wel alsof onze handen de woorden aanvullen. Wanneer ik met vrienden praat, kunnen mijn handen niet stilzitten. Het is bijna automatisch. Zonder gebaren voelt het alsof ik iets mis.’
Status handen tijdens uitleg: een wapperende beweging, de vingers samenbrengen waarna ze een soort draaiende beweging maakt met haar handen.

Alessio, 32 jaar, vindt pasta afgieten een levensgevaarlijke activiteit

‘Zeker, we zijn gewend om onze emoties en ideeën te uiten met onze handen. Ik denk dat het moeilijk is om te begrijpen als je niet uit Italië komt. Ik merk dat ik in een gesprek veel meer expressief ben als ik mijn handen gebruik. Het is gewoon hoe we communiceren. Probeer maar eens met een Italiaan te praten zonder gebaren; het voelt vaak niet compleet, een soort van geamputeerd.’
Status handen tijdens uitleg: wijst met beide handen naar mij als het over ‘als je niet uit Italië komt,’ gevolgd door handen die daar blijven alsof hij een grote bal vasthoudt.

Francesca, 83 jaar, naar de kapper gaan is momenteel haar favoriete uitstapje

‘Ach, het is gewoon een onderdeel van onze cultuur. Toen ik jong was, gebeurde het al zo en dat is niet veranderd. Soms keek ik naar mijn ouders in de keuken en leek het bijna een gesprek tussen twee doventolken. Dan liet mijn moeder ook weten dat mijn vader zich als een ‘stronzo’ gedroeg, dat hij haar niet interesseerde en moest verdwijnen uit de keuken, alleen maar met handgebaren.’
Status handen tijdens gesprek: uitbeeldend, de situatie schetsend, gebaar van over de schouder wapperen (wil zeggen: lang geleden) en over de onderkin wrijven voordoen (het boeit me niks wat je doet).

Martina, 25 jaar, leerde koken van haar moeder maar kan het nu beter dan zij

‘Het is een soort reflex voor ons. Zelfs als ik probeer om minder te gebaren, gebeurt het gewoon. Handgebaren zijn bijna een taal op zich. Het maakt de communicatie niet alleen makkelijker, maar ook leuker. Je merkt gewoon dat het een deel van ons is.’
Status handen tijdens gesprek: wild zwaaiend tussen ons in.

Vincenzo, 53 jaar, zoekt graag paddenstoelen (het liefst alleen)

‘Het lijkt wel of we niet anders kunnen. Ik zie het bij mijn vrienden en familie; als we samen zijn, zijn de handen altijd in beweging. Wij Italianen zijn emotionele wezens en onze handen helpen ons om emoties op de juiste manier over te brengen. Het is gewoon wie we zijn.’
Status handen tijdens gesprek: één hand in de zij en met de andere hand af en toe een beetje wapperen.