Waarom Italianen de meest asociale bellers op aarde zijn

Mocht je nog het idee hebben in de trein of bus even bij te komen van de overdaad aan dolce vita taferelen die Italië rijk is, vergeet het maar. De kans is groot dat het schaamteloze gebel van Italianen ervoor zorgt dat je geen seconde rustig mijmerend uit het raam kunt kijken en (als je een klein woordje Italiaans spreekt) alles weet van de ziekte van de kat van een willekeurige medepassagier.

PRONTO?

Italianen nemen de telefoon altijd op met: pronto. Letterlijk vertaald betekent het ‘snel,’ maar er wordt hallo/wie is daar/kun je me horen/ja? mee bedoeld. Als de verbinding slecht is hoor je dit: PRONTO???? Pronto? Pronto???? Mi senti (hoor je me)?! PRONTO?????

Volume

Letten op het volume tijdens het bellen in het openbaar is niet gebruikelijk voor Italianen. Gesprekken, ook zéér persoonlijke gesprekken maar daar straks meer over, worden op volumestandje duizend gevoerd.

Eindeloos

Ik durf met vrij veel zekerheid te beweren dat Italianen niet aan dagboekschrijven doen. In plaats daarvan bellen ze, met buren, vrienden, kennissen, ouders, schoonouders of desnoods met hun huisdier. Praten, praten, praten, eindeloos praten. Soms lijkt het of hun handen vastgelijmd zitten aan hun telefoons.

#Noshame

Geen schaamte is de norm als het om openbaar-vervoer-telefoongesprekken gaat. Ik verbaas me er continu over, hoe de meest persoonlijke en soms ietwat onappetijtelijke details door Italianen luid naar de ontvanger worden gezonden. Of het nu over dagenlange obstipatie, seksverhalen, urineverlies of het braaksel van de kat van de buurvrouw gaat.

Nutteloos

Als je de gesprekken mee kunt luisteren zou dat in theorie nog best vermakelijk kunnen zijn. Maar niets is minder waar. Naast het doorspreken van zeer persoonlijke details bellen Italianen voornamelijk om nutteloze informatie met elkaar te bespreken, zoals: ‘heb je de deur dichtgedaan?’ of ‘mijn collega zei vandaag geen goedemorgen.’ Hoewel dit op zich ook informatie van levensbelang zou kunnen zijn vraag ik me vaak af of Italianen kleine zaken soms expres groot maken. Uren en uren kan het gaan over welk wasmiddel lekkerder ruikt of hoe laat je de planten water moet geven. Iemand overtuigen van jouw persoonlijke mening is een nationale sport.

Ciao, ciao, ciao, ciao, ciao

Waar in Italië je ook bent, er lijkt een soort van collectieve manier van ophangen te bestaan, namelijk: ciao, ciao, ciao, ciao, ciao. Eén keer is simpelweg niet genoeg. Als je geluk hebt komt er eerst vijf keer ciao, dan nog een paar keer ‘va bene’ oftewel ‘is goed,’ dan wordt er nog een paar keer teruggegrepen op verschillende gedeelten van het gesprek, en tenslotte nog vijf keer ciao. En als je écht geluk hebt wordt er direct daarna een andere beller opgenomen met: PRONTO?!