Net als alle andere mensen op de wereld besloot ik tijdens de lockdown om Duolingo te downloaden, want toen we toch niet konden leven leek het iedereen het uitgelezen moment om dan maar wat te gaan leren. In dat jaar kwamen er sinds maart dertig miljoen (!) nieuwe gebruikers bij, wat betekent dat er 67% meer downloads waren ten opzichte van dezelfde periode in 2019. Waaronder ik dus. Om Italiaans te leren, dat werd wel eens tijd. Ik heb het geloof ik precies twee keer gedaan en vergat daarna alweer dat de app bestond, want ik had het echt even te druk met m’n coronadepressie.
Flash forward twee jaar later, het is mei en ik ben net terug van vijf weken taalschool in Florence. Om dat vast te houden leek het me een goed idee om Duolingo weer eens af te stoffen, en ik was zoals al eerder verteld ook voornemens om een wekelijks Italië-moment in te lassen. Maar jullie weten, ook dat mislukte. Zelfs het feit dat ik het volledige abonnement à tachtig piek ofzo afsloot mocht niet baten, de app bleef ongeopend op m’n telefoon staan.
Het probleem was ook, ik ben to-taal niet gevoelig voor het hooghouden van een streak. Voor de non-Duolingo’ers (zijn die er eigenlijk?): het idee is dat je elke dag een taalles doet, zodat je een streak opbouwt, en wie eenmaal 25 dagen streak heeft, zal sneller geneigd zijn om ook de 26e dag verder te leren om die streak te behouden – want anders begin je weer op nul. Maar in mijn genenpakket zit geen winnaarsmentaliteit en ik ben ook zeldzaam weinig competitief. Daag me uit met ‘wie het eerst aan de overkant is’ en ik geef je de overwinning bij voorbaat want ik heb geen enkele interesse in dergelijke wedstrijdjes. Nooit gehad, ik heb ook nooit spelsporten gedaan want winnen interesseert me niet. Dus ook zo’n streak denk ik, joh, zoek het uit met je streak.
Bovendien is Duolingo werkelijk een zeldzaam agressieve app. Er zijn verschillende personages, een soort mascottes, die je voortdurend pushberichten sturen over dat je NIET MOET VERGETEN VANDAAG EEN LES TE DOEN. Soms ook heel manipulatief, ‘Hi hi hi it’s Zari!!! I just know you’re not going to forget to practice today right?’ Zari, mag ik dat zelf even bepalen?!
Maar goed. Maar goed maar goed. Ergens na weer een Italië-maand, toen ik weer vol goede taalleermoed in Amsterdam aankwam, besloot ik om toch die klote-app maar weer eens te downloaden. En hoe het kan kan het, misschien omdat ik inmiddels een stuk verder was met de taal en de eerste lessen kinderlijk eenvoudig waren, maar opeens zat ik op een streak van negen dagen.
En toen, toen gebeurde het tóch. ‘Wacht even ik moet nog m’n Duolingo doen vandaag,’ hoorde ik mezelf opeens zeggen. Opeens zat ik op de wc van een restaurant tijdens een etentje even snel te Duo’en, omdat ik dag 25 wilde halen. En op moment van schrijven ben ik in Zuid-Afrika en ben ik maar wat blij met die opdringerige pushmeldingen zodat ik inderdaad niet vergeet een les te doen, want inmiddels zit ik al op dag 98. Achtennegentig!!!!! En niet alleen zit ik op 98, ik ben in de app inmiddels dusdanig ver dat ik dingen leer die ik nog niet in Italiaanse taalles had gehad, dus ik steek er nog wat van op ook.
De moraal van dit verhaal is: Duolingo is een fucking irritante agressieve app die je manipuleert in elke dag een paar minuten taalles, maar daar heb je dan ook wel wat aan. Tja. Spannender kan ik het deze keer niet maken.
Project Italiaanse droom
« L’Episodio precedente
Continua a leggere…»
