Tavola calda, Italiaanser eten kan bijna niet
Ik zal je even meenemen naar een lunch-scène bij een typische ‘tavola calda.’ De sfeer hangt een beetje tussen restaurant, eetcafé en snackbar in. Het is er vaak druk. Er zit een meneer alleen, nog met jas aan, te eten in een hoek. Voor hem staat een klein bordje pasta, wat gekookte groenten met een partje uitgeknepen citroen ernaast en een klein glaasje wijn erbij. Naast hem zitten twee jonge studenten te eten. Daarnaast weer mensen in chique kantoorkleding. Je gaat naar de bar en vraagt of je kunt lunchen. Er wordt een leeg bordje van de bordenstapel voor je gepakt en gevraagd wat je wilt. Deze vraag beantwoord je dan automatisch met de wedervraag: ‘Wat heb je vandaag?’
Trattoria’s, osteria’s en ristorante’s zijn wat mij betreft niet half zo Italiaans als de gemiddelde tavola calda. Deze waanzinnig plekken kun je herkennen aan het ‘tavola calda’ bord dat buiten hangt (geen hogere wiskunde), en betekent letterlijk: ‘warme tafel.’ Het is een breed begrip in Italië. Je zou ook kunnen zeggen dat de gemiddelde tavola calda tussen een fastfoodketen en ‘bij oma aanschuiven’ in zit. Het eten kan uit warmhoudbakken komen of er kan tafellinnen op tafel liggen, en alles ertussenin.
Zo is er meestal een simpele soep, bijvoorbeeld met kikkererwten of andere peulvruchten, een simpele pasta zoals met met tomatensaus of ragù of bijvoorbeeld lasagne. Groentegerechten zijn er ook altijd: broccoli, spinazie, cicoria, erwtjes en meer van dat soort. Meestal is er ook nog wel iets van vlees of vis en een gekookt aardappeltje bij te verkrijgen. Na het eten drink je koffie of is er wellicht chocoladepudding.
Mijn persoonlijke ervaringen met de Italiaanse tavola calda zijn erg goed. Het eten is er dus simpel maar lekker en vaak erg goedkoop. De bar waar ik mijn energierekeningen maandelijks betaal serveert elke dag een tavola calda. Toen ik voor de derde keer kwam met alleen mijn rekeningen zei de man achter de bar ‘kom ook gewoon eens lunchen,’ dus nu combineer ik het nuttige met het aangename, elke keer als ik een rekening moet betalen. Zo ook ’s zomers, onderweg weg naar het strand in Santa Marinella, vlakbij Rome, lunchte ik vaak bij een tavola calda of nam ik avondeten mee naar thuis. Zo leek het of, wanneer ik de stranddag thuis van me af gedoucht had, mijn denkbeeldige nonna het eten al op tafel had staan.
