Voorstellen aan het dorp
Zoals je een nieuwe geliefde op een gegeven moment heel graag wil voorstellen aan je dierbaren had ik dat op een gegeven moment ook met mijn Italiaanse kustdorp waar ik elk jaar kom. Het dorp dat me ooit de eerste keer zo omhelsde toen ik er toevallig terechtkwam in een periode dat het huilen me nader stond dan het lachen, en waar ik toen voor het eerst in best een tijd voelde dat alles ooit weer goed ging komen. Het dorp dat het jaar erna net zo verwelkomend was, waar nooit iets leek te veranderen en waar jaar in jaar uit dezelfde mensen op dezelfde plekken werkten en dezelfde praatjes hielden. Een dorp waar alles hetzelfde bleef en dat is dan ook precies de charme. Tot COVID natuurlijk, toen veranderde alles, zoals alles overal veranderde, maar wat daarna ook weer een nieuwe vorm kreeg waar ook goed van te houden was.
Maar goed, dat dorp dus, dat voelde als een geliefde en dat ik zo graag wilde voorstellen aan mijn dierbaren. Zodat zij ook wisten waar ik dan elk jaar was en waarom het zo leuk was. En zo geschiedde dat twee jaar geleden eindelijk de agenda’s voor de verandering wél eens in elkaar paste en ik tijdens een maand lange tour door Toscane en Liguria een lang weekend in mijn kustdorp doorbracht – met mijn zus.
Ik haalde haar op bij het station, en al bij de eerste wandeling op weg naar het appartement merkte ik dat ik er anders liep, omdat ik steeds bij elke hoek wilde dat zij zou zien wat ik zag. De schoonheid, de poëzie van al die oudjes, de loomte en de kalmte en de rust. ‘Hallo zie je dat? Valt dat je op? Kijk, dit pleintje zat ik toen de eerste keer toen ik hier was. En dit is de boulevard waar ik in de zonsondergang tijdens de eerste avond zo moest huilen. Hier links was mijn eerste appartement, en daar mijn tweede! Dit is mijn favoriete straat, oh, en hier is de allerlekkerste pizzeria, en híer krijg je beste beste aperitivo van het hele dorp.’ Ik vond het zeldzaam leuk om mijn dorp aan haar voor te stellen, en om te zien dat ook zij direct de charme ervan in zag. Op de een of andere manier kwam het toen nog meer tot leven, vond ik het nog leuker.
En nu is het bijna weer september, in principe de maand dat ik daar heen ga. Ik heb de hele maand een appartement in Florence en ben aan het puzzelen of ik een weekend naar de kust kan, én of mijn geliefde dan mee kan gaan zodat ik ook hem kan voorstellen aan het dorp. Zodat ik weer de hele riedel opnieuw kan aflopen, in de hoop dat ook hij ziet wat ik daar zie, en ik twee geliefdes met elkaar samenbreng.
Project Italiaanse droom
« L’episodio precedente
Continua a leggere…»
