Het einde van het jaar nadert en zoals altijd betekent dat voor mij dat mijn stressniveau behoorlijk omhoog schiet. Als freelancer betekent het dat ik een hoop administratieve zaken moet afronden, maar ook en vooral bekruipt me een gevoel dat zegt ‘god waar gaan we het vólgend jaar nu weer vandaan halen.’ Dit jaar is het gelukt, alle rekeningen konden betaald worden, ik heb minder gespaard dan ik had gewild maar heb mijn spaarpot ook niet laten krimpen, én ik heb mijn financiële winstdoel gehaald. Maar goed, dat moet volgend jaar dus allemaal wéér lukken. De gedachte aan twaalf lege maanden bezorgd me grandioze stress. Inmiddels weet ik dit van mezelf en dat houdt me enigszins rustig, maar echt lekker ontspannen op m’n stoel zit ik er niet van.
Wat ook niet helpt is dat er zo in het laatste staartje van het jaar altijd heel veel af moet. Alle potjes van opdrachtgevers moeten leeg, dingen moeten afgerond zijn voor het nieuwe boekjaar, vriendinnen die je al te lang niet hebt gezien wil je voor het nieuwe jaar begint toch nog even bij elkaar krijgen. Voor m’n gevoel moet in november en december altijd alles opeens NU en METEEN, alsof we er helemaal niet zo zeker van zijn dat het daadwerkelijk gewoon weer 1 januari wordt en het hele riedeltje dan weer opnieuw begint. Of gewoon doorgaat, het is maar hoe je het bekijkt.
Nou goed, in die drukte zit ik nu. Nergens tijd voor, overal te laat, chronisch vermoeid, en natuurlijk strontchagrijnig door het óngelofelijke hondenweer. Ik had het hierover met een Italiaanse kennis, die me met grote ogen verschrikt aankeek en al snel begon over hoe wij Nederlanders zo slaaf zijn van onze eigen agenda. Ik liet haar mijn agenda zien, een totaal volgestampt metselwerk vol afspraken, deadlines en to do’s en ze sloeg nog net niet steil achterover. Dat ik nu met drie vriendinnen een datum prik om elkaar eind januari te zien, omdat er letterlijk geen enkele eerdere dag is waarop we alle vier kunnen, leek haar ‘a nightmare.’
Nee, wat dat betreft pakken (de meeste) Italianen het beter aan. Weken van tevoren sociale afspraken plannen is echt hoogst ongebruikelijk, en er is dan ook veel meer ruimte voor spontane ingevingen. ‘How can you plan a dinner now for in January? Maybe you don’t feel like it then?‘ zei mijn kennis. En ja, daar kon ik weinig tegenin brengen. Eerlijk gezegd is het best vaak zo dat ik met lichte tegenzin ergens heen ga, omdat ik die dag moe ben of om andere reden geen zin heb, maar ja, we hebben dit weken geleden al afgesproken.
Bovendien: iedereen doet het hier. Als jij in je eentje niet meer meedoet met het plannen en er een Italiaans regime op nahoudt is dat hartstikke leuk en aardig, maar dan zie je dus nooit meer iemand. Denk ik. Nee, voor het losse, spontane ontspannen leven moet je gewoon veel en vaak naar Italië. En dan kun je dáár bijkomen van de Nederlandse obsessie met agenda’s. God ik kan niet wachten tot ik weer mag.
Project Italiaanse droom
« L’Episodio precedente
Continua a leggere…»
