Er zijn vele voordelen aan ouder worden maar er is ook een nadeel: je moet van goeden huizen komen om gewoon nog zomaar met je vrienden af te spreken. Op moment van schrijven is het 27 februari, zit ik weer op een Toscaanse heuveltop om te werken, en app ik met één van mijn oudste en dierbaarste vriendinnen omdat we elkaar missen en we een date willen. Een blik op mijn agenda de komende tijd maakt me moedeloos, de eerste vrije avond die ik in de aanbieding heb is 21 maart. Dat is bijna een máánd later.
Die hele maand zit overdag vol met een miljoen werkdingen, maar ook de avonden zijn vol. Etentjes, borrels, dingen voor werk, evenementen, andere verplichtingen, allemaal dingen die ik niet kan afzeggen. Ik heb ook twee avonden expres leeg gehouden omdat ik anders gek word. En het allerergste: ik heb zelfs een avond een ingecalculeerde kater. Als in, de avond ervoor heb ik een feest en ik hou er rekening mee dat ik die avond erna er sowieso af lig. Er zijn weinig dingen waar ik me zo onmiddellijk mid dertig door voel als door dit. Je káters inplannen. Gaat het?
Sowieso is het een heel gedoe om mijn agenda te beheersen. Dit bedoel ik niet op een irritante ‘oooh ik ben zo belangrijk ik heb het zo druk’-manier, maar gewoon als constatering. Ik maak er dan ook een heel werkje van. Deadlines krijgen een groene kleur, privédingen zijn rood, werkdingen paars, een vrolijke bonte verzameling van verplichtingen die me zowel rust en overzicht geeft als geregeld een hartverzakking. En eentje die nauwkeurig ingevuld wordt. Laatst heb ik een belafspraak gemaakt voor het achterlijk precieze tijdstip 13:25.
Maar het komt niet alleen door mijn leeftijd. Nu ik twee weken in min of meer volledige afzondering en een lege agenda heb geleefd en me weer mentaal aan het voorbereiden ben op het Nederlandse leven, vraag ik me af hoe het me ooit gaat lukken om ook thuis meer als de Italianen te leven. Mensen hebben hier natuurlijk ook gewoon kantoorbanen en volle agenda’s, maar van dat hermetisch dichtgetimmerde sociale leven is wel veel minder sprake. Heen en weer mailen voor een belafspraak voor 13:25 zal menigeen belachelijk vinden. Toen ik met de makelaar aan het bezichtigen was gingen die afspraken vaak zo: kom je voor of na de lunch? Geen idee hoe laat dat dan precies was, maar ja, dat durfde ik dan niet te zeggen. Strakgeplande Hollander als ik ben.
Toen ik hier was in de tijd dat daten mijn voornaamste hobby was, viel het me ook altijd op hoe makkelijk dat ging. Dat ik hier geen agenda had was logisch, maar ook de mannen waar ik mee afsprak waren allemaal volledig beschikbaar. Eentje ervan, die ik meerdere keren zag, zei dat hij nooit iets vooruit plant en dat niemand van zijn vrienden dat doet. Vrijwel alle afspraken ‘ontstaan gewoon spontaan.’ Volgens hem was het compleet normaal.
Ik deed in Nederland ook wel eens pogingen om mijn sociale leven spontaan te laten gebeuren, maar het resultaat was dat ik gewoon niemand meer zag. Bovendien was het simpelweg onmogelijk, omdat je ook uitgenodigd wordt voor dingen over drie weken, en ga je dan nee zeggen omdat je zo spontaan wil blijven? In je eentje een Italiaanse agenda bestieren temidden van een Nederlandse afsprakencultuur bleek gewoon niet werkbaar. Vooralsnog heb ik de oplossing niet. Behalve dat ik maar geregeld hierheen moet om weer even uit te blazen. Ik ben as we speak in mijn agenda aan het speuren wanneer ik daar weer eens een gaatje voor heb.
Project Italiaanse droom
« L’Episodio precedente
Continua a leggere…»
