Toen ik afgelopen september weer naar Italië op vakantie ging was ik eigenlijk niet van plan om huizen te gaan bezichtigen, maar er was één huis tussen mijn favorieten op Idealista, een Italiaanse Funda, waar ik toch wel erg nieuwsgierig naar was. En het stond te koop voor een prijs die aan de onderkant zat van wat ik tot dusver had gezien. Zeker toen allerlei bijgeloof, hier beschreven, me nog net die kant op dwóng, besloot ik een bezichtiging aan te vragen.
Het huis stond ergens in de bergen boven Lucca, het gebied waar ik uiteindelijk terecht hoop te komen. Op de advertentie kon ik niet goed zien hoe het nou ingedeeld was maar de foto’s die ze bij die advertenties zetten zijn 99% van de tijd ronduit ruk. Je moet goed kijken naar de plattegronden, de locatie (die je alleen bij benadering krijgt) en natuurlijk de prijs, waar overigens vrijwel altijd over te onderhandelen valt. Wat ik in ieder geval zag was dat dit een oud huis was, met drie slaapkamers en een grote woonkamer, dikke houten balken, terracotta plafonds, terrazzo vloeren, prachtige lichtblauwe luiken, en vooral een uitzicht – nee, hét uitzicht, over een zee aan bergen. Het huis bevond zich in een hamlet bovenop een berg, op een heldere dag kon je zelfs de echte zee zien liggen. Een tuin op het zuiden, zelfs een bovengronds zwembad, en, kers op de taart: een eigen olijfgaard met zo’n vijftig olijfbomen die door een man in het dorp onderhouden worden. En dat allemaal voor een bedrag waar je in Amsterdam misschien net een parkeergarage van kunt kopen.
Eigenlijk wist ik het al toen ik de berg op scooterde en het uitzicht me bij elke bocht dwong om te stoppen voor foto’s. ‘Foute boel’ dacht ik, want gunstig geprijsd of niet, het is nog steeds een hoop geld, een hoop geld dat de bank me niet zomaar gaat geven. De makelaar stond klaar, de hamlet ademde rust en geluk, de piepende voordeur heette me welkom in een huis dat gewoon mijn huis was. Ik vertelde al eerder over de makelaar die me leerde ‘the house will choose you‘, en dat was absoluut wat er nu gebeurde.
Ik zag mezelf direct aan de grote keukentafel schrijven, ik zag mezelf hangen op de grote banken voor een enorme tv op regenachtige winterdagen, ik kon me onmiddellijk inbeelden hoe ik met vrienden dagenlang in de tuin zou liggen, en hoe we in twintig minuten naar het strand reden. Het klópte gewoon. Nog diezelfde avond mailde ik mijn bank en stuurde al mijn cijfers door. Wat was er nu mogelijk? Het financiële plaatje dat we twee jaar geleden hadden geschetst zat nog steeds in mijn hoofd geprent, m’n jaarcijfers waren goed, en dit huis was goedkoper dan waar we toen mee rekenden. Het zóu best kunnen.
Maar de volgende dag kreeg ik bericht terug: het kan niet. Waar ik in al mijn vakantievreugd even geen rekening mee had gehouden was dat de rentes historisch hoog stonden, en ik daardoor de helft minder kon lenen dan we in 2020 hadden berekend. ‘Maar je bent ontzettend goed op weg’ schreef hij bemoedigend. Ik kan niet ontkennen dat de moed me toen flink in de schoenen zonk, maar, waar een wil is een weg. Bovendien staan huizen in Italië soms járen te koop. Als dit echt mijn huis is, is het over een jaar misschien nog wel beschikbaar. Quello che sarà sarà.
