Niet meer het beste land
Net iets te vaak roep ik dat Italië ‘het beste land’ is en dat ik er zo graag deels wil wonen, ooit, later, in de hopelijk niet te verre toekomst. Bijna dagelijks probeer ik een gaatje in mijn agenda te vinden om binnenkort een tripje richting zuiden te plannen, want ik mis het land, hunker naar gewoon weer daar even zijn. Maar soms voelt het als een liefde die simpelweg niet meer te verdedigen is. Deze week las ik in de krant dat de ultrarechtse regering onder leiding van Giorgia Meloni het vrouwen die een abortus willen steeds moeilijker probeert te maken, en dat dat haar aardig goed lukt.
Zo zijn er nu al 22 ziekenhuizen die de behandeling in het geheel weigeren uit te voeren, dat er in sommige regio’s helemaal geen plek is om de ingreep te ondergaan, en dat zeven van de tien gynaecologen in het land überhaupt niets met de behandeling te maken willen hebben. Ziekenhuizen die het wél aanbieden durven dat soms niet meer openlijk op de bordjes in het ziekenhuis te zetten. Daar staat dan enkel ‘194/78′, wat discreet refereert naar de naam van de officiële abortuswet, Wet 194, en het jaartal 1978, toen Italië de abortus legaliseerde.
Net als landen als Polen en Frankrijk worstelt ook Italië met een dalend geboortecijfer, een fascinerende trend die wereldwijd te zien is en er in Zuid-Korea al voor zorgde dat er nu een negatief geboortecijfers is van 0,72 kinderen per vrouw. Flink wat geboortepolitiek wordt er dus weer uit de kast getrokken met tal van financiële prikkels, maar weinig aandacht voor de onderliggende redenen (in Korea zijn de vrouwen het patriarchale systeem zo spuugzat dat ze simpelweg weigeren nog langer gekneveld te worden in een gezinssituatie waarin de man niets bijdraagt en alle zorg op hun schouders komt te liggen).
Meloni heeft altijd gehamerd op de ’traditionele familie’, en het pesten van vrouwen die de vaak uiterst moeilijke beslissing tot abortus hebben moeten nemen is daar blijkbaar onderdeel van. Zo stemde het parlement vorige week in met een wet die het anti-abortusorganisaties toestaat om niet alleen te ‘protesteren’ voor de deur van klinieken, maar dat ze nu ook naar bínnen mogen gaan. Ze mogen de vrouwen die daar zijn voor een behandeling dan ‘moederschaps-ondersteuning bieden’ en ze een ‘mogelijkheid tot reflectie’ aanbieden. Alsof je zomaar even tijdens het doen van de boodschappen bedenkt, nou weet je wat, ik ga eens even lekker een abortus halen.
En dan zijn we er nog niet, want anti-abortusgroepen zien met Meloni aan het roer hun kansen schoon. Er is bijvoorbeeld een organisatie die vorig jaar 106.000 handtekeningen verzamelde voor een referendum dat zich zou moeten buigen over de vraag of een zwangere vrouw voordat zij een abortus mag krijgen éérst verplicht naar de hartslag van de foetus moet luisteren. Het plan ligt nu bij het parlement. Hoe Handmaid’s Tale wil je het precies hebben?
Misselijkmakend is het, er is geen enkele nuance in aan te brengen. Ik schaam me dood voor de overwinning van Wilders en de rechtste koers die ons land aanneemt, maar wat er nu gebeurt en dreigt te gebeuren in Italië is minstens zo zorg- en huiveringwekkend. ‘Het beste land’ zal ik het voorlopig denk ik even niet meer noemen.
Project Italiaanse droom
« L’Episodio precedente
Continua a leggere… »
