Strandbedjescultuur: zo raak je ingeburgerd op het strand zoals een Italiaan

Italië heeft een zeer aanwezige strandbedjescultuur. Het kan zijn dat je je daar van nature ontzettend goed in kunt vinden, maar voor veel vakantiegangers is het een irritant fenomeen. De prijzen van bedjes en parasols verschillen behoorlijk, ik heb zelf altijd het idee dat ik word opgelicht. De plekken dichtbij zee zijn meestal gereserveerd. Ook mocht ik een keer in mijn eentje geen bedje huren omdat het per twee moest. Vol frustratie observeerde ik daarom een tijdje de Italiaanse strandbedjescultuur en kwam er al snel achter waarom Italianen er zo dol op zijn.

De kracht van herhaling

Zoals bijna alles in Italië speelt ook op stranden het communitygevoel een grote rol. Je kunt een strandtent een beetje vergelijken met een stamkroeg. Zeker als mensen in de omgeving wonen gaan ze vaak maar naar één specifieke strandtent, meestal kopen ze een seizoenkaart voor hun strandbedjes. Italianen vinden je als je ergens terugkeert al snel aardig. Als je andere stranden wilt verkennen mag dat uiteraard, zo niet zou ik je adviseren om eens terug te keren bij een strandtent naar keuze. Eventueel kun je proberen te reserveren voor meerdere dagen. Zo kom je in het kastenstelsel van de strandbedjes terecht. Hoe meer ze je mogen, hoe dichter aan zee je komt te liggen. Mocht je aan het eind van je vakantie vanaf je strandbedje met je grote teen het zeewater aan kunnen raken, dan weet je zeker dat je het gemaakt hebt.

Kletsen

Waar Italianen voor naar het strand komen? Juist. Om te kletsen. Of dat nou met een buur-strandbed-bewoner is, met de reddingsbrigade, of luidkeels aan de telefoon, dat maakt eigenlijk niet uit. Ontspannen betekent praten. Over alles. Je mag eigenlijk blij zijn als je Italiaans niet goed verstaat, want voor je het weet ben je beland in een dramatisch verhaal over de kat van de buurvrouw die drie weken geleden stopte met eten.

Eten

Qua eten op het strand verschilt het waar je bent in Italië. In het zuiden, waar de strand-eetmogelijkheden soms beperkt zijn, nemen Italiaanse families (lees: Italiaanse moeders) een gigantisch arsenaal eten mee in Tupperware-bakjes. Etenswaren die vaak worden meegenomen naar het strand zijn: belegde broodjes, koude salades zoals rijstsalades of panzanella en meloen. Vreemd, maar meloen is typsich strand-eten in Italië. Je ziet Italianen zelden een appel uit hun tas halen.

De strandtent

Waterijsjes, koude koffie, een ‘macedonia’ oftewel fruitsalade of een verfrissend biertje of andere alcoholische versnapering is wat Italianen op de been houdt op stranddagen. De strandtent is de plek waar men een koude douche neemt of even de schaduw opzoekt op het heetst van de dag. Ook wordt er vaak geluncht als er niks meegenomen is van huis. Verder zitten Italianen hier te roken, kaartspelletjes te doen of te kletsen.

Beperkte zonuren

Voor veel Italianen bestaat een stranddag uit een ochtend en een namiddag. Op het heetst van de dag zijn ze of bij de strandtent in de schaduw, of thuis te vinden. Een parasol bij je strandbedje is voor Italianen geen vraag maar een vanzelfsprekendheid. Evenals goed smeren. Het tijdstip waarop Italianen het meest van de zon genieten is rond het avonduur. Dan nemen ze vaak ook een ‘laatste duik van de dag’ en drijven ze meteen door naar aperitivo.

Beperkt zwemmen

Met de hoge temperaturen die de Italiaanse zomer rijk is zou je zeggen dat men het liefst in het water leeft maar dat is niet zo. ‘Drie uur na eten niet zwemmen’ is een regel die alle Italianen kennen en nastreven. Wat leuk is om te zien is dat zwemmen in de zee aan de andere kant voor Italianen een soort sport is. Ze duiken dan een uur het water in en doen kilometers borstcrawl. Maar buiten dat zijn het niet zulke waterratten. Iets wat ik pas in Italië leerde kennen is hoe belangrijk het is dat de zee ‘schoon’ is. Dat wil zeggen: geen schuim, geen troebel water, geen takjes, geen laagje zonnebrand op het water. Nee, dan slaan ze liever over.