We have to give them some love
Laat ik beginnen met zeggen dat ik het nogal een opgave vind deze week om me tot werken te zetten, want met de huidige staat van de wereld en het nieuws voelt alles wat we hier in veilig Nederland moeten doen zo gekmakend onzinnig. Tijdens het routineuze werkontwijkend gedrag op social media scroll ik voorbij vakantiefoto’s, een blije foto van iemand bij de notaris met het koopcontract van een nieuw huis, nieuws dat er een ziekenhuis in Gaza is gebombardeerd, een grappige video van een poes die vastzit in een boodschappentas, foto’s van Palestijnse en Israëlische kinderen onder het bloed en puin en gruis, en zo gaat het maar door. Die afwisseling tussen gruwelijk leed en dom vermaak kan niet anders dan ongezond zijn. Maar je moet toch werken, je moet toch maar een beetje door de dagen heen sukkelen. Ik vind YouTube dan een fijne plek voor afleiding. Ook daar is natuurlijk veel ellende te zien maar die klik ik gewoon niet aan. In plaats daarvan ga ik graag naar mijn comfort accounts, vol video’s die me even meenemen in andermans leven en waarbij ik me kan afsluiten voor de werkelijkheid.
Een van die accounts is van Luca & Sara, een Italiaans koppel, en hun peuterdochter Luce. LeAw Leave Everything and Wander heet hun project. Ooit reden ze in een oude campertruck van Deadhorse Alaska naar Ushuaia Argentinië. Eind mei 2017 zegden ze hun banen op en vertrokken uit Italië, en zijn ze jaren onderweg geweest. Drie maanden geleden kochten ze een 1-euro huis in een zo goed als verlaten dorp in Sicilië, en dat knappen ze nu op. Ze maken lange video’s, de meeste duren rond de vier minuten. Net heb ik twintig minuten gekeken naar hoe ze de rood-witte tegelvloer in de keuken probeerden op te knappen. Die onder het lijm zat van de plakvloer die er jarenlang op zat en nu dof en beschadigd is. Samen met hun immer vrolijke dochter zetten ze een bed in elkaar, beklimmen het dak op zoek waar een lekkage vandaan komt, lopen ze door de verlaten straatjes van het dorp met een roedel straatkittens achter zich aan, en rollen ze grote vaten naar het huis om de olijfolie van hun olijfgaard in op te slaan.
Ik word rustig van die video’s. Van twee mensen die met zoveel geduld en liefde en aandacht een oud verlaten huis weer nieuw leven inblazen. Die echt úren, wat heet, dagen in de weer zijn om een oude tegelvloer weer te laten glanzen in plaats van de boel er gewoon uit te slopen en nieuwe tegels in te leggen. Van de straatpoezen die ze brokjes geven en die dan tevreden zitten te knagen terwijl dat minutenlang gefilmd wordt. Van hun dochter Luce die haar moeder aan de hand pakt om bloemen aan te wijzen. Met simpele gitaarmuziek op de achtergrond en de wind die tegen de microfoon van de camera slaat. Je voelt de rust van het dorp, de liefde die Italianen hebben voor wat anderen enkel als oude zooi zouden zien. ‘Here we have these very ancient old trees, that are an incredible treasure, and we have to take care of them,‘ zegt Sara als ze tussen de olijfbomen staat. ‘We have to give them some love.‘
En dat is precies wat we nu nodig hebben.
Project Italiaanse droom
« L’Episodio precedente
Continua a leggere…»
