Zoenen op een schommelstoel
De nacht bewoog zich gestuwd door liters gin-tonic voort, zelfs de opperchique oudere dames gooiden hun kasjmieren stola’s van de schouders om mee te dansen met de jeugd. Wat opviel was dat er vrijwel alleen maar Italiaanstalige muziek werd gedraaid, en dat iedereen zich werkelijk óp de dansvloer stortte. Ik kan me niet herinneren ooit op een Nederlands galafeest te zijn geweest waar ten eerste alleen maar Nederlandse muziek wordt gedraaid (het idee!) en waar daarnaast zo uitbundig wordt gedanst. Een onverwachte twist bij al deze adellijke kak. Lorenzo had er duidelijk zin in, begon steeds dichter tegen me aan te dansen, maakte move na move. Aangezien ik hem zo totaal niet aantrekkelijk vond vergat ik dat hij een date-date was, ik zag hem meer als leuke vriend, als hoofdrolspeler in een mooi verhaal. Maar ook bij mij werden die gin-tonics in niet aflatend tempo aangevoerd, dus toen hij op een gegeven moment voorstelde om even over het terrein te wandelen wist ik heus wel hoe laat het was, maar besloot ik om me helemaal over te geven aan het moment.
We liepen het feest uit, over een grote binnentuin, een gigantisch verder uitgestorven kasteel. Een paar op trappen links, dan weer rechts, alles echode, het voelde alsof we ergens waren waar we niet mochten zijn, door het donker zag ik geen steek, wat het alleen maar leuker maakte. Maar hij wist de weg, ik pakte zijn hand, en we kwamen uit op een onwaarschijnlijk groot terras met uitzicht over de flikkerende lampjes van nachtelijk Florence. ‘Terras’ dekt de lading niet, het was een uitgestrekt grindveld, misschien wel een half voetbalveld (ik kom niet zo vaak op voetbalvelden maar mensen gebruiken dat altijd om aan te geven dat iets echt heel groot is). De randen van het terras/voetbalveld waren versierd met marmeren beelden, en in de linkerhoek een gigantische prachtig uitgelichte olijfboom met een schommelstoel eronder. En daar op die stoel, zijn jasje over mijn schouders, zaten we naast elkaar naar de stad te kijken. Zijn arm om mij heen, mijn hoofd op zijn schouders. Een kus op mijn haar, een kus op mijn wang, en ja, god, toen draaide ik me naar hem toe en zoenden we. Alles ging dusdanig soepel dat ik het vermoeden heb dat ik niet de eerste was die hij naar die schommelstoel meenam, maar wat zou het ook.
Ik viel niet op Lorenzo, voelde me niet tot hem aangetrokken, geen moment, maar die zoen hoorde bij het heerlijke verhaal dat ik aan het leven was, en ik heb er om die reden geen moment spijt van. ‘We doen het voor het plot’ was vanaf begin af aan het thema van deze trip, en deze zoen was niets meer dan een perfecte uitwerking van die instelling.
Een instelling die, goed verhaal of niet, wel ophield voor mijn voordeur, waar hij me keurig met de taxi had afgezet en waar hij vroeg of hij mee naar boven mocht. ‘Het is al zo laat’ probeerde hij nog. Maar ik wist dat als ik díe stap zou zetten ik met gigantische spijt wakker ging worden, wat in mijn latere herinneringen de verder zo magische avond volledig zou overschreeuwen. We gaven elkaar een afscheidszoen en hij droop af in de nacht. Ciao Lorenzo.
De volgende ochtend werd ik wakker zonder spijt, met een lief appje van hem, een enorm gelukzalig gevoel en een kater van de gin-tonics. Una combinazione perfetta.
Project Italiaanse droom
« L’episodio precedente
Continua a leggere… »
