Na een week aan mijn strand, altijd in september, zou ik een week op een scooter langs de Amalfikust gaan rijden, maar rechtstreeks met de trein van de Ligurische kust naar Napels is met recht een pokke eind. En zo ontstond het plan om halverwege, bij Florence, voor 24 uur uit te stappen. Die strandvakantie is me nogal heilig en ik herinner me nog goed dat ik op m’n laatste dag enigszins geïrriteerd was dat ik het zo had georganiseerd. In september in een bloedhete stad rondsjokken, dat leek me, met de voeten in het zand, op een paar meter afstand van de verkoelende zee, nou helemaal niets. Maar goed, het was maar één nacht, voor ik het wist zou ik weer in een zee liggen.
Ik was wel eens eerder in Florence geweest, zo’n vier jaar ervoor, destijds een cadeau aan mezelf in een roerige tijd. Florence bleek toen een stad die me omarmde. Misschien kwam het doordat het zo’n móóie stad is, met zoveel tijdloze schoonheid, zoveel geschiedenis, dat er ook een zeker troostend effect vanuit gaat. Temidden van kunstwerken en gebouwen die daar al zoveel honderden jaren overeind zijn gebleven, zijn je eigen problemen ook weer wat beter in perspectief te plaatsen.
Hoe dan ook, toen ik daar met lichte tegenzin aankwam tijdens die jaarlijkse septembervakantie, realiseerde ik me direct dat ik simpelweg was vergeten dat die stad dat effect op me heeft. Een zucht van ontspanning, onrust van enthousiasme. Volgens mij was het al op het eerste terras dat ik bedacht: ik ga hier een maand wonen om de taal te leren. Het was niet eens zozeer een wens, meer een besluit. Nu ben ik een notoire uitsteller en kan ik vreselijk laks zijn, maar als het op Italiaanse plannen aankomt ben ik verrassend doorpakkend. Direct scrolde ik door m’n agenda om te kijken wanneer dat zou kunnen, en kwam uit op de laatste week van maart en de hele maand april in het volgende jaar. Er stonden geen grote werkklussen, en de dingen die er waren kon ik op afstand doen. Dus ik blokte meteen de hele maand en opende een nieuwe favorietenlijst op Airbnb. Dit ging gebeuren. Binnen een week of twee had ik een appartement gevonden in een fantastische buurt en vooral; met een fantastisch dakterras. Uitkijkend op de terracotta daken, de Duomo en de Toscaanse heuvels. Het appartement zelf was heerlijk Italiaanse kitsch, met Griekse beelden, tamelijk lelijke plafondschilderingen, een bonte selectie vloertegels en natuurlijk foeilelijk licht. Je moet er niet aan denken dat het anders was. M’n aanvraag werd direct geaccepteerd, ik hoefde alleen nog maar een taalschool te vinden (daarover volgende aflevering meer) en een ticket te boeken.
Terugkijkend was het allemaal een vrij impulsief plan maar kijk, soms moet je jezelf de kans niet geven om goede plannen te dwarsbomen met redelijke gedachtes als ‘hoe ga je dat betalen, kan dat wel met werk, hoe moet dat dan met je kat.’ Soms moet je zeggen, ‘ach, het loopt wel los, dit ga ik gewoon doen.’ È stata la migliore decisione di sempre.
Project Italiaanse droom
« L’episodio precedente
Continua a leggere…»
