Waarom ik een gatekeeper ben
Florence is de stad van m’n hart maar het is er ook altijd pokke druk. Veel van de fijne kleine leuke restaurants worden voortdurend op TikTok en Instagram gesmeten als zijnde ‘zo lekker authentiek en echt Italiaans’, en zodra zo’n video viral gaat is het meteen gedaan met precies de dingen waar het in eerste instantie voor werd gepromoot. Ik heb geregeld in restaurants gezeten die ooit heus wel bezocht werden door Italianen, maar inmiddels hoofdzakelijk een toeristische bezoeker trekt. De ironie en hypocrisie van dat ik zélf natuurlijk een toerist ben ontgaat me niet, overigens, laat ik dat maar vast gezegd hebben.
Maar, het zorgt er al met al wel voor dat ik wat zuiniger ben geworden in het online delen van sommige adressen en plaatsnamen. Dat komt door voortschrijdend inzicht. Toen ik in de zomer van 2018 min of meer bij toeval terecht kwam in een een behoorlijk slaperig kustdorp waar ik vooraf online maar weinig over kon vinden, dat vervolgens GROOTS op mijn blog en Instagram begon op te hemelen onder de noemer ‘dit is het beste kustdorp ooit’, had ik niet door dat zoiets daadwerkelijk effect heeft. De zomer erop was ik weer, deelde ik weer groots en meeslepend hoe gelukkig ik daar was. Dus het jaar daarop, weer daarheen, en toen werd ik in een week meerdere keren aangesproken door mensen die zeiden ‘Wat leuk! Wij zijn hier door jou!’ Dat is ook hartstikke leuk en ik gun iedereen dat dorp, maar het werd wel wat gortig. De hele zomer kreeg ik wekelijks berichten van mensen die er waren, en als ik er zelf was vaak meerdere DM’s met ‘We zagen je lopen!’ En nu komt het allemaal heus niet alleen door mij, maar toch zie ik een beetje met lede ogen aan hoe er nu echt opvallend veel meer Nederlanders rondlopen dan eerst.
Ik heb de naam van dat dorp dan ook op een gegeven moment overal verwijderd. Van mijn blog, van m’n Instagram, ik heb zelfs in een nieuwe druk van m’n boek het stukje over dat dorp eruit gehaald. Sindsdien ben ik terughoudend met op Instagram altijd overal maar de locatie van te delen. Niet dat ik miljoenen digitale volgers heb die dan ook gelijk allemaal doen wat ik doe, heus ik maak mezelf niet onnodig groot. Maar tegelijkertijd wil ik de invloed die online je plekken delen heeft óók niet langer onderschatten. Noem me kinderachtig, noem me een ‘gatekeeper’, allemaal prima. Noem me trouwens ook wat dit betreft maar hypocriet, want ik kijk natuurlijk wel op ándere blogs en sites voor tips, zo at ik vorige week nog in een restaurant waar Sophie hier op Italiamo over had geschreven. Maar TikTok-rijen vernielen een stad, massatoerisme is door sociale media uitgegroeid tot iets dat niet langer te beteugelen lijkt, en ik wil daar zo min mogelijk aan mee doen.
Toen ik twee jaar geleden de hele maand april in Florence zat fluisterde de mevrouw waar ik een appartement van huurde me toe, dat er vlak om de hoek een redelijk onbekend museumcafé met prachtig terras was. Uitzicht op de Duomo, hele dag zon, ik moest er zeker eens gaan kijken. ‘Maar niet verder vertellen! Het is er altijd zo lekker rustig.’ Alles wat ze zei bleek te kloppen, de wifi was ook nog eens snel, en niemand leek het erg te vinden als je er met laptop uren achter elkaar zat. Ook al betaal je er vijf piek voor een cola, ik ging er geregeld heen. In de zomer is het ook hier vast druk, maar in de winter en de randen van de zomer is het er perfect. Ik vind het bíjna jammer dat ik niet kan vertellen hoe het heet, maar ja, ik ben nou eenmaal een hypocriete gatekeeper geworden. Gelukkig staan er hier op Italiamo nog heel veel ándere leuke tips.
Project Italiaanse droom
« L’Episodio precedente
Continua a leggere…»
