Het was zo ongeveer het tegenovergestelde van wat ik hem vertelde dat ik zocht. Uit een soort beleefdheid ging ik met hem naar binnen.

Ik huurde voor een klein kapitaal een huurauto en maakte me op voor de goede 2 uur heen en 2 uur terug die de trip minimaal zou duren.

'Ik zit hier goddomme wel voor m'n lol' ging steeds door mijn hoofd. ​Het was best een beetje een teleurstelling in mezelf.

Het voelde alsof we ergens waren waar we niet mochten zijn, door het donker zag ik geen steek, wat het alleen maar leuker maakte.

Het was met recht een kasteel, met een grote fontein, enorme tuinen, wel honderd ramen en een gewelfde kelder waar het feest plaatsvond.

"De feesten die ze organiseerden zijn altijd groots en lavish, vertelde hij, een zien en gezien worden van rijke invloedrijke Florentijnse incrowd."

Niet iets om trots op te zijn, maar nu dus de reden dat ik die Florentijnen wel begrijp. En wat bevestigt dat dit de ingang is in lokaal leven.

De kans dat onze paden ooit anders gekruist waren is klein, maar in Florence kwamen die werelden dan toch opeens samen.

Het voelde door die date pas écht alsof ik daar woonde. Dat ik er dingen te doen had. Dat had ik vooraf niet voorzien.

Een Italiaanse minnaar, dáár had ik zin in. Ik ging dus naar Florence om de taal te leren maar ook, daar ben ik eerlijk in, om flink te daten.

En inderdaad. Daar had ik die vernederende situatie niet voor nodig gehad, maar je doet wat je opgedragen wordt als je naar school gaat.

Ná die vijf weken zou ik de taal spreken! Kon ik gesprekjes voeren! Zou ik me niet meer zo'n domme toerist voelen! Éindelijk.