Daarmee kwam een eind aan een jaar lange detour en ben ik terug op het oude spoor. En ik weet ook eindelijk zeker: dít is wat ik echt wil.

Zelfs als ik ze boos aankijk interesseert ze dat werkelijk geen zak. Alsof ze nog nooit een tiet hebben gezien.

Van reizen mijn werk maken had vele voordelen, maar dit was zeker een nadeel. Daar gáát het natuurlijk niet om.

Ik ben in de app inmiddels dusdanig ver dat ik dingen leer die ik nog niet in Italiaanse taalles had gehad, dus ik steek er nog wat van op ook.

Het zette me wel aan het denken. Moet ik niet eens wat meer van Italië gaan zien? We willen méér en we willen níeuw Italië.

'The days are long but the years are short.' En aan het eind van het jaar maak ik graag de balans op. Ook op het Italiaanse vlak.

Soms hoef ik dus alleen maar mijn hoofd uit het raam te hangen en als ik dan m'n ogen dicht doe klínkt het alsof ik er weer even ben.

Ik liet haar mijn agenda zien, een totaal volgestampt metselwerk vol afspraken, deadlines en to do's en ze sloeg nog net niet steil achterover.

Ik voelde me een gigantische tut toen ik met m'n geföhnde haar en sjieke MaxMara-achtige crèmekleurige jas op een klein terras zat.

Staan ze doorgaans niet te boek als de aardigste, leek het nu wel alsof iedereen in een grote bak haast zuidelijke vrolijkheid was gevallen.

Dat soort mensen moet je niet teveel om je heen hebben, maar als ze er eenmaal zijn is er een slimme truc om ze de mond te snoeren.