Wonen In Italie

Het leek wel een Disney-film. Och Italië, brak je vorige week nog mijn hart, hier word ik dan toch weer week van in de knieën.

Misselijkmakend is het, er is geen enkele nuance in aan te brengen. 'Het beste land' zal ik Italië voorlopig denk ik even niet meer noemen.

Net toen ik dacht dat in m'n eentje scooteren veel praatjes opleverde, bleek dat de Italianen hiervan pas écht steil achterover sloegen.

Dus ik zocht het eens op en besloot, fuck it, voor wie zit ik me nou groot te houden, ik wil graag meer leren dus hop daar gaan we.

In een moment van grote doortastendheid was het moment eindelijk daar. 'Dit had ik veel eerder moeten doen' dacht ik.

Moraal van het verhaal: als je het moeilijk vindt om Italië los te laten, probeer dan eens geweigerd te worden op je vlucht.

'Wat zegt u mevrouwtje? Gedoe met de ketel? Say no more! We komen u redden!' Dát wil ik. Maar nee.

Het ging eigenlijk nadat ik mijn rijbewijs had gehaald al mis. Tijdens het lessen was al duidelijk dat ik niet de beste chauffeur zou worden.

Er zijn weinig dingen waar ik me zo onmiddellijk mid dertig door voel als door dit. Je káters inplannen. Gaat het?

Nu komt het heus niet alleen door mij, maar toch zie ik een beetje met lede ogen aan hoe er veel meer Nederlanders rondlopen dan eerst.