In een moment van grote doortastendheid was het moment eindelijk daar. 'Dit had ik veel eerder moeten doen' dacht ik.

Moraal van het verhaal: als je het moeilijk vindt om Italië los te laten, probeer dan eens geweigerd te worden op je vlucht.

'Wat zegt u mevrouwtje? Gedoe met de ketel? Say no more! We komen u redden!' Dát wil ik. Maar nee.

Het ging eigenlijk nadat ik mijn rijbewijs had gehaald al mis. Tijdens het lessen was al duidelijk dat ik niet de beste chauffeur zou worden.

Er zijn weinig dingen waar ik me zo onmiddellijk mid dertig door voel als door dit. Je káters inplannen. Gaat het?

Nu komt het heus niet alleen door mij, maar toch zie ik een beetje met lede ogen aan hoe er veel meer Nederlanders rondlopen dan eerst.

Alsof ik dat zelf niet weet. Eerst voelde ik me er om die reden ook een beetje beschaamd over. Maar bij de tiende reactie realiseerde ik me iets.

De Italiaanse makelaar vond het werkelijk ónbegrijpelijk. 'Dit huis ligt op het zuiden, je hebt de hele dag zon.' Het was simpelweg geen optie.