Een Italiaanse minnaar, dáár had ik zin in. Ik ging dus naar Florence om de taal te leren maar ook, daar ben ik eerlijk in, om flink te daten.

En inderdaad. Daar had ik die vernederende situatie niet voor nodig gehad, maar je doet wat je opgedragen wordt als je naar school gaat.

Ná die vijf weken zou ik de taal spreken! Kon ik gesprekjes voeren! Zou ik me niet meer zo'n domme toerist voelen! Éindelijk.

Terugkijkend was het allemaal een vrij impulsief plan maar kijk, soms moet je jezelf de kans niet geven om goede plannen te dwarsbomen.

Elke vakantie huurde ik een auto om huizen te bezichtigen om gevoel te krijgen voor wat ik wilde, of juist niet. Zo kwam er nog een eis bij.

Het bedje stond in de eerste rij, met een roze post-it met mijn naam erop. 'Riservato per Elisabeth.' Mijn hart smolt daarvan.

Hij zei het op een toon alsof hij omschreef hoe iemand een pasgeboren baby had staan bakken. 'With GARLIC. Mamma mia.'

Een schitterend nooit veranderend schouwspel, een gratis openluchttheater, en een fascinerende studie Italiaanse (strand)cultuur.

Toen ik m'n koffer had uitgepakt en tevreden op mijn balkon zat met mijn net aangeschafte lekkers wist ik: dit ga ik vanaf nu elk jaar doen.

Het ademde rust en geluk, de piepende voordeur heette me welkom. De les 'the house will choose you' was absoluut wat er nu gebeurde.

Vrienden verklaarden me voor gek dat ik hier mijn vrije dagen aan ging besteden, maar ík was razend enthousiast.