En dus ga ik langzaam maar zeker dingen veranderen en aanpassen, en één daarvan is dat ik sommige opdrachten vaarwel wil zeggen.

Tip 3 heb ik van mijn vader. Want als je dat punt hebt bereikt terwijl je de Geboorte van Venus nog niet hebt gezien, is dat wel net jammer.

'Hallo zie je dat? Valt dat je op?' Op de een of andere manier kwam het toen nog meer tot leven, vond ik het nog leuker.

Ik had de constante behoefte om hem te zoenen, en deze paringsdans zette zich drie gangen en een fles limoncello lang door.

We zaten gigantisch te flirten, keken elkaar diep aan, hielden wel enige afstand, waardoor de spanning alleen maar voelbaarder werd.

Het gebeurt niet meer vaak dat je nieuws over Italië leest en denkt 'goh, dát is nou een goed idee', maar laatst gebeurde het dan toch.

Nog nooit eerder in mijn soloreizende leven was ik zo ver weg gepropt, het voelde als je reinste single shaming.

Augustus in Italië, dat moet je eigenlijk niet willen. Maar dát lijkt me nou weer buitengewoon geweldig om een keertje mee te maken.

Om dit tegen een Italiaan te zeggen is zo’n beetje het conversationele equivalent van in bad gaan met een broodrooster.